Per un formicolìo d'albe, per pochi
fili su cui s'impigli
il fiocco della vita e s'incollani
in ore e in anni, oggi i delfini a coppie
capriolano coi figli? Oh ch'io non oda
nulla di te, ch'io fugga dal bagliore
dei tuoi cigli. Ben altro è sulla terra. Sparir non so
né riaffacciarmi; tarda
la fucina vermiglia
della notte, la sera si fa lunga,
la preghiera è supplizio e non ancora
tra le rocce che sorgono t'è giunta
la bottiglia dal mare. L'onda, vuota,
si rompe sulla punta, a Finisterre.
(Eugenio Montale, La bufera; Finisterre)
YAZILMAMIŞ MEKTUP
Bir tan karıncalanması için mi,
yaşam yumağının tutunup
yıllar ve saatler gerdanlığı halinde
yapıştığı bir kaç iplik için mi yunuslar bugün
sıçrıyor yan yana yavrularıyla? Duyamıyorum
hiç bir şey senden, kaçan parıltısını
kirpiklerinin. Çok başka şey yeryüzündeki.
Ne tükenmeyi biliyorum ne dirilmeyi; gecikiyor
kıpkızıl ocağı
gecenin, uzuyor akşam,
işkencedir dua ve artık
su yüzüne çıkan kayalar arasında getirmese gerek
sana şişeyi denizden. Dalga, boş,
kırılıyor dar burunda, Finisterre* de.
Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)
Çeviri: Sait Maden
Not: *İspanya’nın kuzey batısında bir burun.
 |
| Fisterra (Finisterre), Galicia |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder