A León Ostrov
Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
y se ha volado
y mi corazón está loco
porque aúlla a la muerte
y sonríe detrás del viento
a mis delirios
Qué haré con el miedo
Qué haré con el miedo
Ya no baila la luz en mi sonrisa
ni las estaciones queman palomas en mis ideas
Mis manos se han desnudado
y se han ido donde la muerte
enseña a vivir a los muertos
Señor
El aire me castiga el ser
Detrás del aire hay monstruos
que beben de mi sangre
Es el desastre
Es la hora del vacío no vacío
Es el instante de poner cerrojo a los labios
oír a los condenados gritar
contemplar a cada uno de mis nombres
ahorcados en la nada.
Señor
Tengo veinte años
También mis ojos tienen veinte años
y sin embargo no dicen nada
Señor
He consumado mi vida en un instante
La última inocencia estalló
Ahora es nunca o jamás
o simplemente fue
¿Cómo no me suicido frente a un espejo
y desaparezco para reaparecer en el mar
donde un gran barco me esperaría
con las luces encendidas?
¿Cómo no me extraigo las venas
y hago con ellas una escala
para huir al otro lado de la noche?
El principio ha dado a luz el final
Todo continuará igual
Las sonrisas gastadas
El interés interesado
Las preguntas de piedra en piedra
Las gesticulaciones que remedan amor
Todo continuará igual
Pero mis brazos insisten en abrazar al mundo
porque aún no les enseñaron
que ya es demasiado tarde
Señor
Arroja los féretros de mi sangre
Recuerdo mi niñez
cuando yo era una anciana
Las flores morían en mis manos
porque la danza salvaje de la alegría
les destruía el corazón
Recuerdo las negras mañanas de sol
cuando era niña
es decir ayer
es decir hace siglos
Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
y ha devorado mis esperanzas
Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
Qué haré con el miedo
Alejandra Pizarnik
De "Las aventuras perdidas" 1958
THE AWAKENING
To León Ostrov
Lord
The cage has morphed into a bird
And has taken wing
And my heart is mad
For it howls at death
And smiles from behind the wind
At my delirium
What am I to do with fear
What am I to do with fear
Light dances no longer in my smile
Nor do seasons burn doves in my ideations
My hands have despoiled themselves
And have gone where death
Teaches the dead to live
Lord
Air punishes me for being
Behind the air there are monsters
Drinking of my blood
Disaster is nigh
It’s the time of full void
It’s time to bolt the lips
And hear the wretched growl
As I muse all my names
Hung in nothingness
Lord
I am twenty years old
And so are my eyes
And yet they say nothing
Lord
I have consummated my life in but an instant
The last innocence has burst
Now is never or never more
Or is it?
How come I don’t commit suicide in front of a mirror
And vanish only to resurface at sea
Where a liner would wait for me
Decked out in lights?
How come I don’t pull out my veins
And make them into a ladder
For me to escape to the other side of night?
The beginning has given birth to the end
Everything will stay the same
The worn-out smiles
The selfish interest
Questions of stone in stone
The gestures that mimic love
Everything will stay the same
But my arms still long to embrace the world
For they have not been taught
That time has run out
Lord
Jettison the coffins off my blood
I remember my childhood
When I was already an old woman
Flowers died in my hands
Because the wild dance of joy
Had ravished their hearts
I remember the black sunny mornings
A child I was then
That is, yesterday
That is, centuries away
Lord
The cage has morphed into a bird
And has devoured my hopes
Lord
The cage has morphed into a bird
What am I to do with fear
Alejandra Pizarnik
Translated by Juan Ribó Chalmeta and Irina Urumova
http://silensloquor.tumblr.com/post/44806665781/alejandra-pizarnik-the-awakening-translated-by
IL RISVEGLIO
A León Ostrov
Signore
La gabbia è diventata uccello
ed è volata via
e il mio cuore è impazzito
perché ulula alla morte
e sorride col vento
i miei deliri
Che farò con la paura
Che farò con la paura
La luce ormai non balla sul mio sorriso
né le stagioni incendiano colombe nelle mie idee
Le mie mani si sono denudate
e sono andate dove la morte
insegna a vivere ai morti
Signore
L’aria mi castiga l’essere
Oltre l’aria ci sono mostri
che bevono il mio sangue
è il disastro
è l’ora del nulla non nulla
è l’ora di porre cerotto alle labbra
di ascoltare il grido dei condannati
di contemplare ognuno dei miei nomi
impiccati nel nulla.
Signore
Ho vent’anni
e anche i miei occhi hanno vent’anni
seppur tacciono
Signore
Ho consumato la mia vita in un istante
L’ultima innocenza è esplosa
Ora è mai o mai più
o semplicemente fu
Perché non mi suicidio dinanzi a uno specchio
e sparisco per riapparire nel mare
in cui una gran barca mi aspetterebbe
con le luci accese?
Perché non estraggo le mie vene
per farne una scala
per fuggire all’altro lato della notte?
Il principio ha dato luce al finale
Tutto rimarrà uguale
sorrisi sprecati
L’interesse interessato
Le domande di pietra in pietra
Le gesticolazioni che rimediano l’amore
Tutto rimarrà uguale
Ma le mie braccia insistono nell’abbracciare il mondo
perché non le hanno ancora insegnato
che oramai è abbastanza tardi
Signore
Scaglia i feretri del mio sangue
Ricordo la mia infanzia
quando ero un’anziana
I fiori morivano nelle mie mani
perché la danza selvaggia dell’allegria
distruggeva loro il cuore
Ricordo le nere mattine di sole
quando ero bimba
ovvero ieri
ovvero secoli fa
Signore
La gabbia è diventata uccello
divorando le mie speranze
Signore
La gabbia è diventata uccello
che farò con la paura.
Alejandra Pizarnik
http://tr.scribd.com/doc/246775775/Il-Risveglio-Di-Alejandra-Pizarnik#scribd
UYANMAK
León Ostrov’a
Bayım
Bir kuş oldu kafes
ve uçtu
ve kalbim bir deli haykırıyor
ölüme ve gülüyor rüzgârın ardından
tüm sayıklamalarıma.
Ne olacak bu korkuyla benim halim.
Ne olacak bu korkuyla benim halim.
Değil mi ki raksetmiyor gülüşümde ışık
ne de zihnimdeki güvercinleri alazlayan mevsimler
çırçıplak kaldı ellerim
ve gitti ölümün ölülere
yaşamayı öğrettiği yere.
Bayım
Var olduğum için havanın bu ezası
Kanımı içen ecinni
Havanın ardında.
Bir felaket ki
O mebzul boşluk işte kerahet
Şimdi vaktidir dudaklara kilit vurmanın
Haykırdığını duymanın forsaların
Seyre dalmanın
Hiçlikte asılmış her bir ismimi.
Bayım
Yaşım yirmi
Gözlerim de var bir yirmisinde
Aşikâr ki tek bir söz çıkmıyor ağızlarından.
Bayım
Bir lahzada tükettim hayatımı
Paramparça oldu son masumiyet
Hat’a ve kat’a
Paramparça.
Ne yapayım kendime kıymayıp bir aynanın önünde
Bir kez daha yitmeden denizde
Işıkları yanan
Koca bir sefinenin beni beklediği?
Damarlarımı söküp bedenimden
Gecenin öte yanına aşan bir merdiven yapmayacaksam
Ne yapayım ki onları?
Başlangıç nihayeti doğurdu
Her şey aynı kalacak
Ziyan olan gülüşler
Mütecessis merak
Aşka öykünen onca jest
Her şey aynı kalacak
Ne ki kollarım ısrarlı dünyayı kucaklamaya
çünkü hâlâ öğretmemiş kimse onlara
artık çok geç olduğunu
Bayım
Kanımdan tabut saç etrafa
Çocukluğumu hatırlıyorum
küçük bir kız olduğum günleri
Çiçekler elimde solardı
Zira yaban dansı neşenin
Paramparça ederdi kalplerini
Güneşin kapkara doğduğu sabahları hatırlıyorum
Küçük bir kızken
Dünden öte değil hani
Hani şu asırlar öncesi
Bayım
Bir kuş olup uçtu kafes
ve yiyip bitirdi tüm ümitlerimi
Bayım
Bir kuş olup uçtu kafes
Ne olacak bu korkuyla benim halim.
Alejandra Pizarnik
Çeviri: Ali Karabayram
 |
| Photo by Alena Goncharova |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder