28 Şubat 2017 Salı

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"Healthy wolves and healthy women share certain healthy characteristics: keen sensing, playful spirit, and a heightened capacity for devotion. Wolves and women are rational by nature, Inquiring, possessed of great endurance and strength.  They are deeply intuitive, intensely concerned with their young, their mate,  and their pack.  They are experienced in adapting to constantly changing circumstances; they are fiercely stalwart and very brave. (...) A healthy woman is much like a wolf: robust, chock-full, strong life force, life-giving, territorially aware, inventive, loyal, roving."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"Los lobos sanos y las mujeres sanas comparten ciertas características psíquicas: una aguda percepción, un espíritu lúdico, una elevada capacidad de afecto. Los lobos y las mujeres son sociables e inquisitivos por naturaleza y están dotados de una gran fuerza y resistencia. Son también extremadamente intuitivos y se preocupan con fervor por sus vástagos, sus parejas y su manada. Son expertos en el arte de adaptarse a las circunstancias siempre cambiantes y son fieramente leales y valientes. (...) Una mujer sana se parece mucho a una loba: robusta, colmada, tan poderosa como la fuerza vital, dadora de vida, conciente de su propio territorio, ingeniosa, leal, en constante movimiento."

Clarissa Pinkola Estés - (Mujeres que corren con los lobos)





"I lupi sani e le donne sane hanno in comune talune caratteristiche psichiche: sensibilità acuta, spirito giocoso, e grande devozione. Lupi e donne sono affini per natura, sono curiosi di sapere e possiedono grande forza e resistenza. Sono profondamente intuitivi e si occupano intensamente dei loro piccoli, del compagno, del gruppo. Sono esperti nell'arte di adattarsi a circostanze sempre mutevoli; sono fieramente gagliardi e molto coraggiosi. (...) La donna sana assomiglia molto al lupo: robusta, piena di energia, di grande forza vitale, capace di dare la vita, pronta a difendere il territorio, inventiva, leale, errante."

Clarissa Pinkola Estés - (Donne che corrono coi lupi)





"Sağlıklı kurtlar ve sağlıklı kadınlar belirli ruhsal karakteristikleri paylaşırlar: keskin bir duyarlık, oyuncu bir ruh ve yoğun bir kendini adama kapasitesi. Kurtlar ve kadınlar; doğaları, araştırıcılıkları, büyük bir dayanıklılık ve güce sahip olmaları bakımından yakın akrabadırlar. Sezgileri çok güçlüdür; yavruları, eşleri ve sürüleriyle yoğun bir biçimde ilgilenirler. Sürekli değişen koşullara uyum sağlamakta deneyimlidirler, tuttuklarını koparmalarının yanında çok da cesurdurlar. (...) Sağlıklı kadın tıpkı bir kurt gibidir: sağlam, kunt, diri, hayat verici, konumunun bilincinde, yaratıcı, sadık ve göçebedir."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları


The Girl Who Cried Wolf by Katie-Watersell

26 Şubat 2017 Pazar

Poema 17 / Pablo Neruda

POEMA 17

Pensando, enredando sombras en la profunda soledad.
Tú también estás lejos, ah más lejos que nadie.
Pensando, soltando pájaros, desvaneciendo imágenes,
enterrando lámparas.
Campanario de brumas, qué lejos, allá arriba!
Ahogando lamentos, moliendo esperanzas sombrías,
molinero taciturno,
se te viene de bruces la noche, lejos de la ciudad.

Tu presencia es ajena, extraña a mí como una cosa.
Pienso, camino largamente, mi vida antes de ti.
Mi vida antes de nadie, mi áspera vida.
El grito frente al mar, entre las piedras,
corriendo libre, loco, en el vaho del mar.
La furia triste, el grito, la soledad del mar.
Desbocado, violento, estirado hacia el cielo.

Tú, mujer, qué eras allí, qué raya, qué varilla
de ese abanico inmenso? Estabas lejos como ahora.
Incendio en el bosque! Arde en cruces azules.
Arde, arde, llamea, chispea en árboles de luz.
Se derrumba, crepita. Incendio. Incendio.
Y mi alma baila herida de virutas de fuego.
Quien llama? Qué silencio poblado de ecos?
Hora de la nostalgia, hora de la alegría, hora de la soledad,
hora mía entre todas!

Bocina en que el viento pasa cantando.
Tanta pasión de llanto anudada a mi cuerpo.
Sacudida de todas las raíces,
asalto de todas las olas!
Rodaba, alegre, triste, interminable, mi alma.

Pensando, enterrando lámparas en la profunda soledad.
Quién eres tú, quién eres?

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada (1924)





POEM 17

Thinking, tangling shadows in the deep solitude.
You are far away too, oh farther than anyone.
Thinking, freeing birds, dissolving images,
burying lamps.

Belfry of fogs, how far away, up there!
Stifling laments, milling shadowy hopes,
taciturn miller,
night falls on you face downward, far from the city.

Your presence is foreign, as strange to me as a thing.
I think, I explore great tracts of my life before you.
My life before anyone, my harsh life.
The shout facing the sea, among the rocks,
running free, mad, in the sea-spray.
The sad rage, the shout, the solitude of the sea.
Headlong, violent, stretched towards the sky.

You, woman, what were you there, what ray, what vane
of that immense fan? You were as far as you are now.
Fire in the forest! Burn in blue crosses.
Burn, burn, flame up, sparkle in trees of light.

It collapses, crackling. Fire. Fire.
And my soul dances, seared with curls of fire.
Who calls? What silence peopled with echoes?
Hour of nostalgia, hour of happiness, hour of solitude.
Hour that is mine from among them all!
Megaphone in which the wind passes singing.
Such a passion of weeping tied to my body.

Shaking of all the roots,
attack of all the waves!
My soul wandered, happy, sad, unending.

Thinking, burying lamps in the deep solitude.

Who are you, who are you?

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair (1924)

Translated from Spanish by W. S. Merwin





POEME 17

En pensant, en prenant des ombres au filet dans la solitude profonde.
Toi aussi tu es loin, bien plus loin que personne.
Penseur, lâcheur d'oiseaux, images dissipées
et lampes enterrées.
Clocher de brumes, comme tu es loin, tout là-haut!
Étouffant le gémir,
taciturne meunier de la farine obscure de l'espoir,
la nuit s'en vient à toi, rampant, loin de la ville.

Ta présence a changé et m'est chose étrangère.
Je pense, longuement je parcours cette vie avant toi.
Ma vie avant personne, ma vie, mon âpre vie.
Le cri face à la mer, le cri au coeur des pierres,
en courant libre et fou, dans la buée de la mer.
Cri et triste furie, solitude marine.
Emballé, violent, élancé vers le ciel.

Toi, femme, qu'étais-tu alors? Quelle lame, quelle branche
de cet immense éventail ? Aussi lointaine qu'à présent.
Incendie dans le bois ! Croix bleues de l'incendie.
Brûle, brûle et flamboie, pétille en arbres de lumière.
Il s'écroule et crépite. Incendie, incendie.

Blessée par des copeaux de feu mon âme danse.
Qui appelle? Quel silence peuplé d'échos?
Heure de nostalgie, heure de l'allégresse, heure de solitude,
heure mienne entre toutes!
Trompe qui passe en chantant dans le vent.
Tant de passion des pleurs qui se noue à mon corps.

Toutes racines secouées,
toutes les vagues à l'assaut!
Et mon âme roulait, gaie, triste, interminable.

Pensées et lampes enterrées dans la profonde solitude.
Qui es-tu toi, qui es-tu?

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée (1924)





POESIA 17

Nel mio cielo al crepuscolo sei come una nube
e il tuo colore e la tua forma sono come li voglio.
Sei mia, sei mia, donna dalle dolci labbra,
e nella tua vita vivono i miei sogni infiniti.
La lampada della mia anima ti fa arrossare i piedi,
il mio aspro vino è più dolce sulle tue labbra:
oh mietitrice del mio canto serale,
quanto ti sentono mia i miei sogni solitari!

Sei mia, sei mia, vado gridando nella brezza
della sera, e il vento travolge la mia voce vedova.
Cacciatrice del fondo dei miei occhi, il tuo bottino
ristagna come l'acqua il tuo sguardo notturno.

Nella rete della mia musica dei prigioniera, amore mio,
e le mie reti di musica sono grandi come il cielo.
La mia anima nasce sulla sponda dei tuoi occhi di lutto.
Nei tuoi occhi di lutto inizia il paese del sogno.

Pensando, intrecciando ombre nella solitudine profonda.
Persino tu sei lontana, oh, più lontana di tutti.
Pensando, liberando uccelli, dileguando immagini,
sotterrando lampade.
Campanili di nebbie, così distante, lassù in alto!
Soffocando lamenti, macinando oscure speranze,
silenzioso mugnaio,
la notte cade bocconi ai tuoi piedi, lontano dalla città.
La tua presenza mi è estranea, curiosa come quella di un oggetto.
Penso, cammino a lungo, la mia vita prima di te.
La mia vita prima di tutti, la mia ruvida vita.
Il grido di fronte al mare, tra le pietre,
che corre libero, folle, nel vapore del mare.
La furia triste, il grido, la solitudine del mare.
Straripante, violento, teso verso il cielo.

Tu, donna, che cos'eri lì, quale piega, quale stecca
di quell'immenso ventaglio? Eri lontana come ora.
Incendio nel bosco! Arde in croci azzurrine.
Arde, arde, infiamma, sfavilla in alberi di luce.
Crolla, crepita. Incendio. Incendio.
E la mia anima balla ferita da trucioli infuocati.
Chi chiama? Quale silenzio popolato di echi?
Ora della nostalgia, ora della gioia, ora della solitudine,
ora mia tra tutte!
Conchiglia in cui il vento passa cantando.
Tanta passione di pianto avvinghiata al mio corpo.
Sussulto di tutte le radici,
assalto di tutte le onde!
Girava, allegra, triste, interminabile, la mia anima.

Pensando, sotterrando lampade nella solitudine profonda.
Chi sei tu, chi sei?

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata (1924)





XVII.

Düşünerek yakalarım gölgeleri ağımla derin yalnızlığımda.
Sen ne uzaksın, ah, herkesten daha da uzak.
Düşüncemde uçururum kuşları, silerim resimleri,
gömerim lambaları.

Sislerin çan kulesi, ne uzaksın, ne yükseksin sen!
Sen suskun değirmenler misali,
iç çekişini boğarken, karanlık umudunu el değirmeninde ezersin,
şehrin uzağında, gelir gece sana yüzü koyun.

Yanımda olsan bile uzaktasın benden, sanki yabancısın bana.
Düşüncemde dolaşırım karşılaşmamızdan önceki hayatımı boydan boya.
Başka birinden önceki o hoyrat hayatım benim.
Deniz kıyısında çığlık, taşlar arasında,
koştuğum yerdi orası, özgür ve çılgın, deniz havasının buğusunda.
Hüzünlü öfke, çığlık, denizin ıssızlığı.
Firari, hiddetli, gökyüzüne karşı hırslı.

Sen, kadın, neydin orada, hangi ışın, hangi çubuk
bu görkemli yelpazede? Şimdi gibi uzaktın.
Yangın içinde orman. Yanar gök mavisi haçta.
Yanar, yanar, alevler, parıldar ışığın ağaçları.
Düşer, gıcırdar. Yangın. Yangın.
Ve dans eder ruhum, yaralanmış ateş parçalarıyla.
Çağıran kim? Yankıların şenelttiği yerden bu sessizlik de neyin nesi?
Özlemin saati, sevincin saati, yalnızlığın saati,
benim saatim hepsinin arasında.
Şarkısı rüzgâr tarafından söylenen boru.

Gözyaşı dolu muhteşem bir arzu, bedenimle eş.
Sarsılmış bütün kökleri,
bütün dalgaların saldırısında!
Şen, hüzünlü, sonsuzca yuvarlanmış ruhumla.

Düşünerek gömerim lambaları derin yalnızlığımda.

Sen, sen kimsin, kimsin sen?

Pablo Neruda

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan (1924)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy


Dune du Pilat, France, 1973, by Jeanloup Sieff

25 Şubat 2017 Cumartesi

Mon rêve familier / Paul Verlaine

Mon rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D’une femme inconnue, et que j’aime, et qui m’aime,
Et qui n’est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m’aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon coeur transparent
Pour elle seule, hélas! cesse d’être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse? Je l’ignore.
Son nom? Je me souviens qu’il est doux et sonore,
Comme ceux des aimés que la vie exila.

Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L’inflexion des voix chères qui se sont tues.

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)





My familiar dream

I often have this strange, engrossing dream
of an unknown woman, whom I love and who loves me,
and who, each time, is never quite the same
nor completely another, and who loves and understands.

For she understands me; my heart, an open book
to her alone (alas), is no longer a problem,
at least not to her; and when my pale brow is clammy
she alone knows how to refresh it, with her tears.

Is she brunette, blonde or redheaded? I don’t know.
Her name? I recall that it’s sweet and sonorous
like the names of lovers whom Life sent into exile.

Her gaze is like the gaze of a statue,
and her voice – her distant, calm deep voice –
has the inflection of beloved voices that have fallen silent

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)

Translation from French to English by Peter Low





My familiar dream

I often make that strange and penetrating dream
Of an unknown woman and whom I love and who loves me
And who is, everytime, not entirely the same
Nor quite another and who loves me and understands me

Because she understands me and my transparent heart
For her alone, alas!, stops being a problem.
For her alone, and the sweatineness' of my pallid forehead
Her only knows how to refresh them by crying.

Is she brown haired, blond or redhaired? I don't know.
Her name? I remember it's sweet and resonant,
Like the ones of the loved ones who life exiled.

Her gaze is a like to the gaze of the statues
And, for her voice, distant, and calm, and deep, it has
the inflexion of the dearest voice who went silent.

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)





Mi sueño

Sueño a menudo el sueño sencillo y penetrante
de una mujer ignota que adoro y que me adora,
que, siendo igual, es siempre distinta a cada hora
y que las huellas sigue de mi existencia errante.

Se vuelve transparente mi corazón sangrante
para ella, que comprende lo que mi mente añora;
ella me enjuga el llanto del alma cuando llora
y lo perdona todo con su sonrisa amante.

¿Es morena ardorosa? ¿Frágil rubia? Lo ignoro.
¿Su nombre? Lo imagino por lo blando y sonoro,
el de virgen de aquellas que adorando murieron.

Como el de las estatuas es su mirar de suave
y tienen los acordes de su voz, lenta y grave,
un eco de las voces queridas que se fueron...

Paul Verlaine - (Poemas saturnianos, 1866)

Versión de Nicolás Bayona Posada





Il mio sogno familiare

Io faccio spesso questo sogno strano e penetrante
d'una misteriosa donna, che amo, e che m'ama,
e ch'ogni volta non è mai sempre la stessa,
né mai del tutto un'altra, e m'ama e mi comprende.

Si, mi comprende, e il mio cuore, trasparente,
per lei sola, ah! cessa d'essere un problema
per lei sola, e il madore della mia livida fronte,
lei solo lo sa rinfrescare, piangendo.

È ella bruna, bionda o rossa ? — Io l'ignoro.
Il suo nome? Ricordo ch'è dolce e sonoro
come quello degli amanti dalla Vita esiliati.

Il suo sguardo è simile a quello delle statue,
e, la sua voce, lontana, calma, e grave, ha
il suono delle care voci ormai estinte

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)





Il mio sogno familiare

Faccio spesso un sogno strano e invadente.
Sogno una donna sconosciuta, che io amo e che mi ama,
e che ogni volta non è esattamente la stessa
né esattamente un'altra, perché mi ama e mi comprende.

Siccome lei mi comprende, il mio cuore è trasparente
e per lei soltanto non genera problemi,
per lei soltanto; il sudore della mia fronte pallida
lei soltanto sa rinfrescare, con le sue lacrime.

Lei è bruna, bionda o rossa? Non lo so.
Il suo nome ricordo che è dolce, melodioso,
come quello delle persone care, esiliate dalla vita.

Il suoi occhi sono perfetti como quelli delle statue,
e la sua voce remota, calma e bassa
ha l'inflessione delle persone care, che ormai tacciono.

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)

Traduzione di Ignazio Giacona





Alıştığım Düş

Hayal eder dururum; yüreğimi dağlayan
Düşünü bir kadının, sevdiğim, beni seven,
Ne tüm özge bir insan, ne kendine benzeyen
Bilinmedik bir kadın, beni seven, anlayan.

Beni anlıyor O, ve yüreğim, ışıldayan
Yüreğim O'nun için sorun olmaktan çıktı,
O'dur solgun alnımın sıcak ıslaklığını
Gözyaşlarıyla serinletmek için ağlayan.

Bilmem, esmer mi, sarışın mı, kızıl saçlı mı?
Hatırladığıma göre, tatlı bir ismi vardı
Ömrün sürgün ettiği aşıkların ki gibi.

Bakışı bakışına benzerdi anıtların,
Sesi vardı uzak, sakim, ağır bir sesi
Perde perde kaybolan sesince aşıkların.

Paul Verlaine - Poèmes saturniens (Zuhal Şiirleri, 1866)


Unknown photographer

23 Şubat 2017 Perşembe

Enivrez-vous / Charles Baudelaire

ENIVREZ-VOUS

Il faut être toujours ivre, tout est là ; c'est l'unique question. Pour ne pas sentir l'horrible fardeau du temps qui brise vos épaules et vous penche vers la terre, il faut vous enivrer sans trêve.

Mais de quoi? De vin, de poésie, ou de vertu à votre guise, mais enivrez-vous!

Et si quelquefois, sur les marches d'un palais, sur l'herbe verte d'un fossé, vous vous réveillez, l'ivresse déjà diminuée ou disparue, demandez au vent, à la vague, à l'étoile, à l'oiseau, à l'horloge; à tout ce qui fuit, à tout ce qui gémit, à tout ce qui roule, à tout ce qui chante, à tout ce qui parle, demandez quelle heure il est. Et le vent, la vague, l'étoile, l'oiseau, l'horloge, vous répondront, il est l'heure de s'enivrer ; pour ne pas être les esclaves martyrisés du temps, enivrez-vous, enivrez-vous sans cesse de vin, de poésie, de vertu, à votre guise.

Charles Baudelaire - (Le Spleen de Paris)





BE DRUNK

You have to be always drunk. That’s all there is to it—it’s the only way. So as not to feel the horrible burden of time that breaks your back and bends you to the earth, you have to be continually drunk.

But on what? Wine, poetry or virtue, as you wish. But be drunk.

And if sometimes, on the steps of a palace or the green grass of a ditch, in the mournful solitude of your room, you wake again, drunkenness already diminishing or gone, ask the wind, the wave, the star, the bird, the clock, everything that is flying, everything that is groaning, everything that is rolling, everything that is singing, everything that is speaking. . .ask what time it is and wind, wave, star, bird, clock will answer you: “It is time to be drunk! So as not to be the martyred slaves of time, be drunk, be continually drunk! On wine, on poetry or on virtue as you wish.”

Charles Baudelaire - (Paris Spleen)





EMBRIAGAOS

Hay que estar siempre borracho. Todo consiste en eso: es la única cuestión. Para no sentir la carga horrible del Tiempo, que os rompe los hombros y os inclina hacia el suelo, tenéis que embriagaros sin tregua.

Pero ¿de qué? De vino, de poesía o de virtud, de lo que queráis. Pero embriagaos.

Y si alguna vez, en las gradas de un palacio, sobre la hierba verde de un foso, en la tristona soledad de vuestro cuarto, os despertáis, disminuida ya o disipada la embriaguez, preguntad al viento, a la ola, a la estrella, al ave, al reloj, a todo lo que huye, a todo lo que gime, a todo lo que rueda, a todo lo que canta, a todo lo que habla, preguntadle la hora que es; y el viento, la ola, la estrella, el ave, el reloj, os contestarán: «¡Es hora de emborracharse! Para no ser esclavos y mártires del Tiempo, embriagaos, embriagaos sin cesar. De vino, de poesía o de virtud; de lo que queráis.»

Charles Baudelaire - (El spleen de París)

Traducción de Enrique Díez Canedo, 1935.





UBRIACATEVI

Bisogna sempre essere ubriachi. Tutto qui: è l’unico problema. Per non sentire l’orribile fardello del Tempo che vi spezza la schiena e vi piega a terra, dovete ubriacarvi senza tregua.

Ma di che cosa? Di vino, di poesia o di virtù: come vi pare. Ma ubriacatevi.

E se talvolta, sui gradini di un palazzo, sull’erba verde di un fosso, nella tetra solitudine della vostra stanza, vi risvegliate perché l’ebbrezza è diminuita o scomparsa , chiedete al vento, alle stelle, gli uccelli, l’orologio, a tutto ciò che fugge, a tutto ciò che geme, a tutto ciò che scorre, a tutto ciò che canta, a tutto ciò che parla, chiedete che ora è: e il vento, le onde, le stelle, gli uccelli, l’orologio, vi risponderanno: - È ora di ubriacarsi! Per non essere schiavi martirizzati dal Tempo, ubriacatevi, ubriacatevi sempre! Di vino, di poesia o di virtù, come vi pare.

Charles Baudelaire - (Lo spleen di Parigi)





SARHOŞ OLUN

Her zaman sarhoş olmalı. Her şey bunda: Tek sorun bu. Omuzlarınızı ezen, sizi toprağa çeken Zaman'ın korkunç ağırlığını duymamak için, durmamacasına sarhoş olmalısınız.

Ama neyle? Şarapla, şiirle ya da erdemle, nasıl isterseniz. Ama sarhoş olun.

Ve bazı bazı, bir sarayın basamakları, bir hendeğin yeşil otları üzerinde, odanızın donuk yalnızlığı içinde, sarhoşluğunuz azalmış ya da büsbütün geçmiş bir durumda uyanırsanız, sorun yele, dalgaya, yıldıza, kışa, saate sorun, her kaçan şeye, inleyen, yuvarlanan, şakıyan, konuşan her şeye sorun, "saat kaç" deyin; yel, dalga, yıldız, kuş, saat hemen verecektir karşılığını: "Sarhoş olma saatidir… Zamanın inim inim inleyen köleleri olmamak için sarhoş olun durmamacasına! Şarapla, şiirle ya da erdemle, nasıl isterseniz."

Charles Baudelaire - (Paris Sıkıntısı)


On boat from Puerto Aysen to Chiloe, Chile, 1957, by Sergio Larrain

21 Şubat 2017 Salı

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"A ‘sexual’ laugh seems to reach both far and deep into the psyche, shaking all manner of things loose, playing upon our bone and making a delightful feeling course through the body. It is a form of wildish pleasure that belongs in every woman’s psychic repertoire.

The sacred and the sensual/sexual live very near one another in the psyche, for they all are brought to attention through a sense of wonder, not from intellectualizing but through experiencing something through the physical pathways of the body, something that for a moment or forever, whether it is a kiss, a vision, a belly laugh, or whatever, changes us, shakes us out, takes us to a pinnacle, smooths out our lines, gives us a dance step, a whistle, a true burst of life."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"Una risa sexual penetra muy adentro de la psique, hace vibrar todo lo que está suelto, juega sobre nuestros huesos y hace que una deliciosa sensación nos recorra todo el cuerpo. Es una forma de placer salvaje que pertenece al repertorio psíquico de todas las mujeres.

Lo sagrado y lo sensual/sexual viven muy cerca el uno del otro en la psi-que, pues ambos entran en acción cuando el sujeto experimenta una sensación de asombro causada no por la intelectualización de algo sino por la percepción de algo que recorre los caminos físicos del cuerpo, algo que por un instante o en todo momento, ya sea un beso, una visión, una risa del vientre o cualquier otra cosa, nos hace cambiar, nos sacude, nos lleva a la cumbre, nos suaviza las arrugas y nos ofrece un paso de baile, un silbido, un auténtico estallido de vida."

Clarissa Pinkola Estés - (Mujeres que corren con los lobos)





"Cinsel içerikli bir gülmede daha uysal şeylere gülmekten farklı olan bir şey vardır. Cinsel içerikli bir gülme, öyle görünüyor ki, psişenin hem en uzak hem de en derin bölgelerine ulaşmakta, her tür şeyi sallayıp gevşetmekte, kemiklerimizi oynatmakta ve bedenin içinde latif bir duygu akışının oluşmasına neden olmaktadır. O, her kadının psişik dağarcığında bulunan bir vahşi zevk biçimidir.

Kutsal olan ile cinsel olan, psişede birbirine yakın yaşar; çünkü hepsi bir şaşma hissiyle, entelektüalize ederek değil ama bedenin fiziksel yolları aracılığıyla, o an ya da sonsuza kadar bir öpücük ya da bir görü, bir karın gülüşü veya her neyse onunla bizi değiştiren, sarsan, zirvelere taşıyan, hatlarımızı yumuşatan, bize bir dans adımı, bir ıslık, gerçek bir hayat patlaması veren bir şey yaşantılayarak bilince girer."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları


Marilyn Monroe

Ophélie / Arthur Rimbaud

Ophélie

I

Sur l'onde calme et noire où dorment les étoiles
La blanche Ophélia flotte comme un grand lys,
Flotte très lentement, couchée en ses longs voiles...
- On entend dans les bois lointains des hallalis.

Voici plus de mille ans que la triste Ophélie
Passe, fantôme blanc, sur le long fleuve noir
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance à la brise du soir

Le vent baise ses seins et déploie en corolle
Ses grands voiles bercés mollement par les eaux ;
Les saules frissonnants pleurent sur son épaule,
Sur son grand front rêveur s'inclinent les roseaux.

Les nénuphars froissés soupirent autour d'elle ;
Elle éveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d'où s'échappe un petit frisson d'aile :
- Un chant mystérieux tombe des astres d'or

II

O pâle Ophélia ! belle comme la neige !
Oui tu mourus, enfant, par un fleuve emporté !
C'est que les vents tombant des grand monts de Norwège
T'avaient parlé tout bas de l'âpre liberté ;

C'est qu'un souffle, tordant ta grande chevelure,
À ton esprit rêveur portait d'étranges bruits,
Que ton coeur écoutait le chant de la Nature
Dans les plaintes de l'arbre et les soupirs des nuits ;

C'est que la voix des mers folles, immense râle,
Brisait ton sein d'enfant, trop humain et trop doux ;
C'est qu'un matin d'avril, un beau cavalier pâle,
Un pauvre fou, s'assit muet à tes genoux !

Ciel ! Amour ! Liberté ! Quel rêve, ô pauvre Folle !
Tu te fondais à lui comme une neige au feu :
Tes grandes visions étranglaient ta parole
- Et l'Infini terrible éffara ton oeil bleu !

III

- Et le Poète dit qu'aux rayons des étoiles
Tu viens chercher, la nuit, les fleurs que tu cueillis ;
Et qu'il a vu sur l'eau, couchée en ses longs voiles,
La blanche Ophélia flotter, comme un grand lys.

15 mai 1870

Arthur Rimbaud





Ophelia

I

On the calm black water where the stars are sleeping
White Ophelia floats like a great lily;
Floats very slowly, lying in her long veils...
- In the far-off woods you can hear them sound the mort.

For more than a thousand years sad Ophelia
Has passed, a white phantom, down the long black river.
For more than a thousand years her sweet madness
Has murmured its ballad to the evening breeze.

The wind kisses her breasts and unfolds in a wreath
Her great veils rising and falling with the waters;
The shivering willows weep on her shoulder,
The rushes lean over her wide, dreaming brow.

The ruffled water-lilies are sighing around her;
At times she rouses, in a slumbering alder,
Some nest from which escapes a small rustle of wings;
- A mysterious anthem falls from the golden stars.

II

O pale Ophelia! beautiful as snow!
Yes child, you died, carried off by a river!
- It was the winds descending from the great mountains of Norway
That spoke to you in low voices of better freedom.

It was a breath of wind, that, twisting your great hair,
Brought strange rumors to your dreaming mind;
It was your heart listening to the song of Nature
In the groans of the tree and the sighs of the nights;

It was the voice of mad seas, the great roar,
That shattered your child's heart, too human and too soft;
It was a handsome pale knight, a poor madman
Who one April morning sate mute at your knees!

Heaven! Love! Freedom! What a dream, oh poor crazed Girl!
You melted to him as snow does to a fire;
Your great visions strangled your words
- And fearful Infinity terrified your blue eye!

III

- And the poet says that by starlight
You come seeking, in the night, the flowers that you picked
And that he has seen on the water, lying in her long veils
White Ophelia floating, like a great lily.

15 may 1870

Arthur Rimbaud

Translated by Oliver Bernard: Arthur Rimbaud, Collected Poems (1962)





Ofelia

I

En las aguas profundas que acunan las estrellas,
blanca y cándida, Ofelia flota como un gran lirio,
flota tan lentamente, recostada en sus velos...
cuando tocan a muerte en el bosque lejano.

Hace ya miles de años que la pálida Ofelia
pasa, fantasma blanco por el gran río negro;
más de mil años ya que su suave locura
murmura su tonada en el aire nocturno.

El viento, cual corola, sus senos acaricia
y despliega, acunado, su velamen azul;
los sauces temblorosos lloran contra sus hombros
y por su frente en sueños, la espadaña se pliega.

Los rizados nenúfares suspiran a su lado,
mientras ella despierta, en el dormido aliso,
un nido del que surge un mínimo temblor...
y un canto, en oros, cae del cielo misterioso.

II

¡Oh tristísima  Ofelia, bella como la nieve,
muerta cuando eras niña, llevada por el río!
Y es que los fríos vientos que caen de Noruega
te habían susurrado la adusta libertad.

Y es que un arcano soplo, al blandir tu melena,
en tu mente traspuesta metió voces extrañas;
y es que tu corazón escuchaba el lamento
de la Naturaleza –son de árboles y noches.

Y es que la voz del mar, como inmenso jadeo
rompió tu corazón manso y tierno de niña;
y es que un día de abril, un bello infante pálido,
un loco miserioso, a tus pies se sentó.

Cielo, Amor, Libertad: ¡qué sueño, oh pobre Loca! .
Te fundías en él como nieve en el fuego;
tus visiones, enormes, ahogaban tu palabra.
–Y el terrible Infinito espantó tu ojo azul.

III

Y el poeta nos dice que en la noche estrellada
vienes a recoger las flores que cortaste ,
y que ha visto en el agua, recostada en sus velos,
a la cándida Ofelia flotar, como un gran lis.

15 mayo 1870

Arthur Rimbaud





OFELIA
(Ophélie)

I

Sull’onda calma e nera dove dormono le stelle
la bianca Ofelia come un gran giglio fluttua,
fluttua molto lentamente, distesa nei suoi lunghi veli ...
- Nei boschi lontani s’odono degli hallalì xv.

Sono mille anni e più che la triste Ofelia
scorre, bianco spettro, sul lungo fiume nero.
Sono mille anni e più che la follia sua dolce
mormora una romanza nella brezza della sera.

Il vento bacia i suoi seni e allarga in corolla
i suoi grandi veli mollemente ninnati dalle acque;
i salici in un brivido piangono sulla sua spalla,
si piegano le canne sul sogno della sua fronte ampia.

Le ninfee sgualcite attorno a lei sospirano;
lei talvolta desta, in un ontano che dorme,
un nido da cui spicca un piccolo fremito d’ali:
- un misterioso canto discende dagli astri d’oro.

II

O pallida Ofelia! bella come la neve!
sì, moristi fanciulla, da un fiume travolta!
è che i venti delle alte cime di Norvegia
t’avevano sussurrato dell’aspra libertà;

è che un soffio, torcendo la tua ampia chioma,
al tuo spirito sognante recava strani scrosci;
è che il tuo cuore ascoltava il canto della Natura
nel pianto degli alberi, nei sospiri delle notti;

è che la voce dei folli mari, in un rantolo immenso,
infrangeva il tuo seno virgineo, troppo umano e troppo dolce;
è che un mattino d’aprile, un bel cavaliere pallido,
un povero pazzo, si sedette muto alle tue ginocchia.

Cielo! Amore! Libertà! che sogno, o povera Folle!
tu ti scioglievi a lui come neve al fuoco:
le tue grandi visioni strozzavano la tua voce,
- e l’Infinito atterrì i tuoi occhi azzurri!

III

- E il Poeta dice che ai raggi delle stelle
tu vieni di notte a cercare i fiori che cogliesti,
dice che ha visto sull’acqua, nei suoi lunghi veli distesa,
la bianca Ofelia come un gran giglio fluttuare.

15 maggio 1870

Arthur Rimbaud

Traduzione dall’originale in francese Poésies di Marco Vignolo Gargini





Ofelya

Yıldızların uyuduğu, sessiz, kara
Dalgalarda Ofelya iri bir zambak,
Yüzüyor duvaklı uzanmış sulara...
-Avcı borularının ezgisinde bak.

Bin yıl geçti, Ofelya yine üzgün,
Uzun sularda kefen gibi akıyor.
Bin yıldır, gündüz gece, deli gönlünün
Hüznünü meltem yellerine döküyor.

Açıp sularda salınan tüllerini
Beyaz göğüslerini öpüyor rüzgar,
Söğütler eğmiş omzuna dallarını
Ağlıyor. Uykulu alnında kamışlar.

Yöresinde üzgün nilüferler bazan,
Dağıtıyor Ofelya kızılağacın uykusunu,
Bir kanat vuruşuyla dallar yuvadan
-Salıyor yıldızların altın şarkısını.

Sen ey solgun Ofelya, kar gibi güzel!
Sulara gelin oldun ergen çağlarda!
-Çünkü Norveç doruklarından esen yel
Acı özgürlüğün tadını öğretti sana:

Savuran bir soluk gür perçemlerini
Büyüyordu düşlerinin akışında;
Dinliyordun Doğa’nın ezgilerini
Ağacın, gecelerin yakınışında;

Çünkü boğuk sesi çılgın denizlerin
O tatlı, çocuk göğsüne vuruyordu;
Bir nisan sabahı, yorgun bir atlı senin
Dizlerinde sessizce oturuyordu!

Gök! Aşk! Özgürlük! Bu nasıl düş Deli Kız!
Güneş vuran kar gibi eriyip gittin;
Konuşma, sus! Seviyi bizlere dilsiz
O mavi gözlerinle çoktan öğrettin!


-Ve diyor ki Ozan: Aydın gecelerde
Ofelyam çiçekler devşiriyorsun;
Hep böyle yüz ak gelinliğinle suda
Dalgalar beşiğini sallayıp dursun.
                                                                     
15 Mayıs 1870

Arthur Rimbaud

Çeviri: Erdoğan Alkan


Ophelia by Dorota Górecka
Ophelia by Dorota Górecka

20 Şubat 2017 Pazartesi

La Chute / Albert Camus

"On s’égare parfois, on doute de l’évidence, même quand on a découvert les secrets d’une bonne vie. Ma solution, bien sûr, ce n’est pas l’idéal. Mais quand on n’aime pas sa vie, quand on sait qu’il faut en changer, on n’a pas le choix, n’est-ce pas? Que faire pour être un autre? Impossible. Il faudrait n’être plus personne, s’oublier pour quelqu’un, une fois, au moins. Mais comment? Ne m’accablez pas trop. Je suis comme ce vieux mendiant qui ne voulait pas lâcher ma main, un jour, à la terrasse d’un café: "Ah! monsieur," disait-il, "ce n’est pas qu’on soit mauvais homme, mais on perd la lumière." Oui, nous avons perdu la lumière, les matins, la sainte innocence de celui qui se pardonne à lui-même."

Albert Camus - (La Chute / 1956)





"At times one wanders, doubting the facts, even when one has discovered the secrets of the good life. To be sure, my solution is not the ideal. But when you don’t like your own life, when you know that you must change lives, you don’t have any choice, do you? What can one do to become another? Impossible. One would have to cease being anyone, forget oneself for someone else, at least once. But how? Don’t bear down too hard on me. I’m like that old beggar who wouldn’t let go of my hand one day on a café terrace: "Oh, sir," he said, "it’s not just that I’m no good, but you lose track of the light." Yes, we have lost track of the light, the mornings, the holy innocence of those who forgive themselves."

Albert Camus - (The Fall / 1956)





"...Cuando uno no ama su vida, cuando uno sabe que tiene que cambiarla, no hay elección ¿no? ¿Qué hacer para ser otro?  Imposible. Habría que no ser nadie, olvidarse de sí mismo por el otro, una vez al menos ¿Pero cómo? No me abrume demasiado. Soy como ese viejo mendigo que, un día, no quería soltarme la mano, en la terraza de un café: `Ah, señor, decía, no es que sea un mal hombre, pero uno pierde la luz`. Sí, hemos perdido la luz, las mañanas, la santa inocencia del que se perdona a sí mismo."

Albert Camus - (La Caída / 1956)





"İnsan bazen sapıtıyor, apaçık gerçeklerden kuşkuya düşüyor, hatta iyi bir yaşamın sırlarını keşfettiği zaman bile. Benim çözümüm kuşkusuz en iyisi değil. Ama insan yaşamını sevmediği zaman, onu değiştirmek gerektiğini bildiği zaman, elinde başka seçeneği yoktur, öyle değil mi? Bir başkası olmak için ne yapmalı? Olanaksız bu. Artık hiç kimse olmamak, herhangi biri uğruna kendini unutmak gerekirdi, hiç değilse bir kez. Ama nasıl? Bunaltmayın beni. Ben, bir gün bir kahvenin terasında elimi bırakmak isteyen o ihtiyar dilenci gibiyim. "Ah,bayım," diyordu adam, "mesele kötü insan olmak değil; ama ışığı yitiriyor insan." Evet, ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumluğunu yitirdik biz."

Albert Camus - (Düşüş / 1956)


French author Albert Camus directing
rehearsal of his play "Caligula".
Paris, France, October 1957,
by Loomis Dean

19 Şubat 2017 Pazar

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"The body is like an earth. It is a land unto itself. It is as vulnerable to overbuilding, being carved into parcels, cut off, overmined, and shorn of its power as any landscape. (...) The hips, they are wide for a reason, inside them is a satiny ivory cradle for new life. A woman's hips are outriggers for the body above and below; they are portals, they are a lush cushion, the handholds for love, a place for children to hide behind. The legs, they are meant to take us, sometimes to propel us; they are the pulleys that help us lift, they are the anillo, the ring for encircling a lover. They cannot be too this or too that. They are what they are."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"El cuerpo es como la tierra. Es una tierra en sí mismo. Y es tan vulnerable al exceso de edificaciones como cualquier paisaje, pues también está dividido en parcelas, aislado, sembrado de minas y privado de su poder. (...) Las caderas son anchas con razón, pues llevan adentro una satinada cuna de marfil para la nueva vida. Las caderas de una mujer son batangas para el cuerpo superior y el inferior, son pórticos, son un mullido cojín, asideros del amor, un lugar detrás del cual se pueden esconder los niños. Las piernas están destinadas a llevarnos y a veces a propulsarnos; son las poleas que nos ayudan a elevarnos, son un anillo para rodear al amante. No pueden ser demasiado esto o demasiado lo otro. Son lo que son."

Clarissa Pinkola Estés - (Mujeres que corren con los lobos)





"Beden, toprak gibidir. Kendine yeten bir arazidir. Aşırı yapılaşmaya, parsellere bölünmeye, kesilip koparılmaya, altının oyulmasına ve gücünün kırpılmasına her arazi parçası gibi duyarlıdır. (...) Kalçalar bir nedenden ötürü geniştirler. İçlerinde yeni bir hayat için satenli fildişinden bir beşik vardır. Bir kadının kalçaları, bedenin hem yukarısı hem de aşağısı için avara demiridir; ana kapıdır, rahat bir yastık, sevginin tutamakları, çocukların arkasına saklanacakları bir yerdir. Bacaklar bizi götürmek, Kimi zaman ileri doğru iteklemek için düşünülmüştür; kalkmamıza yardımcı olan makaralardır, bir sevgiliyi kuşatmaya yarayan halkalardır. Çok fazla bu ya da çok fazla şu olamazlar, neyseler odurlar."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları


Marcella by Rene de Haan

17 Şubat 2017 Cuma

Dos cuerpos / Octavio Paz

DOS CUERPOS

Dos cuerpos frente a frente
son a veces dos olas
y la noche es océano.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces dos piedras
y la noche es desierto.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces raíces
en la noche enlazadas.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces navajas
y la noche relámpago.

Dos cuerpos frente a frente
son dos astros que caen
en un cielo vacío.

Octavio Paz

Bajo tu clara sombra (1935-1944) Condición de nube (1944)





TWO BODIES

Two bodies face to face
Are sometimes like two waves
And the night is an ocean.

Two bodies face to face
Are sometimes like two stones
And the night is a desert.

Two bodies face to face
Are sometimes like the roots
Joined in the night.

Two bodies face to face
Are sometimes like knives
And the night is a lightening.

Two bodies face to face
Are like two stars that fall
In an empty sky.

Octavio Paz





DEUX CORPS

Deux corps face à face
Sont parfois deux vagues,
Et la nuit est océan.

Deux corps face à face
Sont parfois deux pierres,
Et la nuit, un désert.

Deux corps face à face
Sont parfois racines
Enlacées dans la nuit.

Deux corps face à face
Sont parfois des couteaux,
Et la nuit, étincelle.

Deux corps face à face
Sont deux astres
Qui chutent en un ciel vide.

Octavio Paz





DUE CORPI

Due corpi, uno di fronte all'altro,
sono a volte due onde
e la notte è oceano.

Due corpi, uno di fronte all'altro,
sono a volte due pietre
e la notte deserto.

Due corpi, uno di fronte all'altro,
sono a volte radici
nella notte intrecciate.

Due corpi, uno di fronte all'altro,
sono a volte coltelli
e la notte lampo.

Octavio Paz





DUE CORPI

Due corpi fronte a fronte
sono a volte due onde
e la notte l’oceano.

Due corpi fronte a fronte
sono a volte due pietre
e la notte deserto.

Due corpi fronte a fronte
sono a volte radici
nella notte allacciate.

Due corpi fronte a fronte
sono a volte due lame
e la notte baleno.

Due corpi fronte a fronte
son due stelle cadenti
nel firmamento vuoto.

Octavio Paz

Traduzione di Maria Pia Lamberti





İKİ GÖVDE

İki gövde yüzyüze
bazen iki dalga
ve okyanustur gece.

İki gövde yüzyüze
bazen iki taş
ve bir çöldür gece.

İki gövde yüzyüze
bazen iki kök
dantellenmiş geceye.

İki gövde yüzyüze
bazen iki bıçak
ve kıvılcım çakar gece.

İki gövde yüzyüze
iki yıldız düşen
boş bir gökyüzünde.

Octavio Paz

Çeviri: Ali Cengizkan


Dreams Paperback (Book), "Dance Music",
Model: Unknown, 1982, by Richard Fegley

15 Şubat 2017 Çarşamba

А. С. Пушкин / Я вас любил

Я вас любил: любовь еще, быть может,
В душе моей угасла не совсем;
Но пусть она вас больше не тревожит;
Я не хочу печалить вас ничем.
Я вас любил безмолвно, безнадежно,
То робостью, то ревностью томим;
Я вас любил так искренно, так нежно,
Как дай вам бог любимой быть другим.

(1829)

А. С. Пушкин





I LOVED YOU...

I loved you:  yet the love, maybe,
Has not extinguished in my heart;
But hence may not it trouble thee;
I do not want to make you sad.
I loved you hopelessly and mutely,
Now with shyness, now with jealousy being vexed;
I loved you so sincerely, so fondly,
Likewise may someone love you next.

(1829)

Aleksandr Pushkin

Translation by Emil Sharafutdinov





I LOVED YOU...

I loved you: and, it may be, from my soul
The former love has never gone away,
But let it not recall to you my dole;
I wish not sadden you in any way.

I loved you silently, without hope, fully,
In diffidence, in jealousy, in pain;
I loved you so tenderly and truly,
As let you else be loved by any man.

(1829)

Aleksandr Pushkin

Translated by Yevgeny Bonver





YO LA AME...

Yo la amé, y ese amor tal vez,
está en mi alma todavía, quema mi pecho.
Pero confundirla más, no quiero.
Que no le traiga pena este amor mío.
Yola amé. Sin esperanza, con locura.
Sin voz, por los celos consumido;
la amé, sin engaño, con ternura,
tanto, que ojalá lo quiera Dios,
y que otro, amor le tenga como el mío.

(1829)

Aleksandr Pushkin

Versión de Rubén Flórez Arcila





JE VOUS AIMAIS...

Je vous aimais, et mon amour peut-être
N'est pas éteint dans l’âme passionnée;
Mais ne craignez pas, il reste sans paraître,
Je ne voudrais jamais vous chagriner.
Je vous aimais sans espoir, d’amour étrange,
Timide, sincère, jaloux et tourmenté,
Je vous aimais si tendrement … Mon ange,
Que Dieu vous donne un bien-aimé pareil.

(1829)

Alexandre Pouchkine





JE VOUS AIMAIS...

Je vous aimais : cet amour, peut-être,
Dans mon cœur, n’est pas tout à fait encore éteint ;
Mais plus jamais ne redoutez sa flamme
Mais ne craignez plus son ardeur ;
Je ne veux pas vous attrister.
Je vous aimais en silence, désespérément,
Avec timidité, avec jalousie aussi ;
Je vous aimais si sincèrement, si tendrement,
Qu’à Dieu ne plaise qu’un autre vous aime tout autant.

(1829)

Alexandre Pouchkine

Traduction Jacky Lavauzelle





IO VI HO AMATA...

Io vi ho amata: e ancora forse l'amore
Nell'anima del tutto non ho spento;
Ma che esso non sia per voi tormento;
Non voglio che alcunché vi dia tristezza.
Io vi ho amata in silenzio, senza speranza,
Di timidezza soffrendo, di gelosia;
io vi ho amata davvero, e così teneramente
Come Dio vi conceda d'essere amata da un altro.

(1829)

Aleksandr Sergeevic Puskin





SEVİYORDUM SİZİ

Seviyordum sizi ve bu aşk belki
İçimde sönmedi bütünüyle.
Fakat üzmesin sizi artık bu sevgi
İstemem üzülmenizi hiçbir şeyle.

Sessizce, umutsuzca seviyordum sizi.
Bazen çekingenlik, bazen kıskançlıkla üzgün.
Bu öyle içten, öyle candan bir sevgiydi ki
Dilerim bir başkasınca da böyle sevilin.

(1829)

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin

Çeviri: Ataol Behramoğlu





BEN SİZİ SEVDİM

Ben sizi sevdim: belki bu sevda
Kalbimde sönmedi, kaldı izi;
Bu bir hüzne yol açmasın asla,
Hiçbir şeyle üzmek istemem sizi.

Sessizce, ümitsizce sevdim sizi,
Çile çekerek, kıskanç ve çekingen,
Öyle candan, öyle içtenlikli, ki
Başkası da öyle sevsin yürekten.

(1829)

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin

Çeviri: Kanşaubiy Miziev – Ahmet Necdet





SEVMİŞTİM SİZİ

Sevmiştim sizi; ve aşk yine de mümkün;
Henüz tümüyle,
Sönüp gitmedi içimden.
Ama sizi daha fazla üzmesin sevgi;
İstemem hiçbir şeyle üzülmenizi.
Bazen ürkeklikten,
Bazen kıskançlıktan eziyet çeken ben,
Sizi sessizce ve ümitsizce sevmiştim,
Öylesine içten ve şefkatle.
Kısmet etsin Tanrı da size,
Bir başkasının sevdalısı olmayı.

(1829)

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin

Çeviri: Haluk Madencioğlu (Seçme Şiirler, Yön Yayınları)


From a German "New mag", by Thomas Patrick John Anson,
5th Earl of Lichfield (25 April 1939 – 11 November 2005)
aka Patrick Lichfield aka Lord Lichfield.

2 Şubat 2017 Perşembe

Dïwān del Príncipe de Emigion / Gunnar Ekelöf

Oh tú
que estás invisiblemente presente
Siento tus brazos alrededor de mí
Me dejaste besar
uno de tus pechos
el que está sobre el corazón
Luego te fuiste
después de haberme besado los ojos.

Gunnar Ekelöf - (Dïwān del Príncipe de Emigion, 1965)

Versiones de Francisco J. Uriz





Ey sen
görünmeden yanımızda olan
Duyumsarım bana dolanmış kollarını
İzin verdin
tek memenden öpmeme
yüreğinin üstündeki memenden
Gözlerimi öptükten sonra da
çekip gittin.

Gunnar Ekelöf (1904-1968, İsveç)

(“Emgión Prensi Hakkında Divan”dan)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Robert Mapplethorpe